Keith Haring

Keith Haring: een veelzijdige commerciële kunstenaar, wereldwijd bekend vanwege zijn herkenbare signatuur. Veel te jong overleden, hij was pas 31 toen hij bezweek aan de gevolgen van aids. Zijn carrière was kort maar krachtig, hij laat een immens oeuvre na dat wordt beheerd door de Keith Haring Foundation, opgericht door hemzelf vlak voor zijn overlijden.

Al op jonge leeftijd had Keith Haring (1958 - 1990) een grote passie voor tekenen. Zijn vader was striptekenaar en een grote inspiratiebron. Keith groeide op in Pennsylvania en vertrok op 18-jarige leeftijd naar New York, waar hij een beurs kreeg voor The School of Visual Arts. Al tijdens zijn studie vond hij overal podia voor zijn werk; hij tekende op gebouwen, schuttingen en reclamezuilen en nam deel aan kunstmanifestaties in nachtclubs, openbare parken of gewoon op straat. Een slimme, snelle en goedkope manier om New York kennis te laten maken met zijn werk. Hij gebruikte dekzeilen in plaats van het gangbare dure canvas, tekende op motorkappen van auto's en mocht zelfs het lichaam van Grace Jones beschilderen voor een concert. Keith werd protegé van Andy Warhol en raakte bevriend met talloze kunstenaars en beroemdheden.

Het meest bekend is Keith Haring misschien wel geworden als street artist met de duizenden subway drawings die hij maakte tussen 1980 en 1985 op leegstaande billboards in de New Yorkse metrostations. Dit is ook de periode dat hij zijn kenmerkende beeldtaal ontwikkelde en ging werken met steeds terugkerende maatschappelijk getinte symboliek. Het tekenen in de metrostations was illegaal, hij werd dan ook diverse keren opgepakt. Dit weerhield hem er niet van, sterker nog, hij ontwikkelde een buitengewoon talent om razendsnel te tekenen en produceerde massaal. Dat Keith Haring veel openbaar werk maakte wat voor iedereen zichtbaar was, had een dubbele betekenis. Enerzijds vond hij dat kunst toegankelijk moest zijn voor het grote publiek en niet alleen voor de rijke elite. Anderzijds was het zijn manier van communiceren. En van actievoeren. Zijn persoonlijke worstelingen, angsten en verzet speels getekend maar met een niet mis te verstane dieperliggende boodschap.

Noodgedwongen stopte Haring met zijn subway drawings toen zijn werk zo populair werd dat het uit de metrostations werd gestolen. Eerst alleen de affiches, later de complete billboards. Vindingrijk als hij was ontstond er al gauw een nieuw plan om het grote publiek te bereiken. In 1986 opende hij in Manhattan The Pop Shop. Keith Haring verkocht zijn kunst op buttons, koffiemokken, t-shirts en tassen. Hier laaiden de meningen flink over op, commerciële kunst was in die tijd totally not done. Gelukkig trok hij zich daar niets van aan. Bovendien zijn de meningen tot op de dag van vandaag sterk verdeeld over kunstgerelateerde merchandise.

Momenteel zijn in Rotterdam de metrostations beschilderd met de tekeningen van Keith Haring en is er een heuse Pop Shop ingericht in de Kunsthal in verband met de boeiende tentoonstelling Keith Haring, The Political Line, te zien t/m 7 februari 2016. Een absolute aanrader, met de nadruk op de activistische kant van de kunstenaar. Graag wil ik ook zijn vrolijke en optimistische kant benoemen in deze blog. Zo is één van zijn meest bekende symbolen een baby. Keith gebruikte het als zijn beeldmerk omdat een baby in zijn ogen de meest pure en positieve vorm van leven is. Ook schilderde hij veel met en voor kinderen, gaf workshops aan jeugd in achterstandswijken over de hele wereld en maakte muurschilderingen in kinderdagverblijven en kinderziekenhuizen. Van zijn baby werden speeltoestellen en meubeltjes gemaakt. Keith Haring was gek op kinderen en had ze graag zelf gewild.

Wat als deze briljante creatieveling niet zo jong was overleden. Wat als..

Anton Corbijn

Miles Davis is beelddrager van het retrospectief 'Hollands Deep' van fotograaf Anton Corbijn (Strijen, 1955) in het Haags Gemeentemuseum. De foto van Miles is niet zomaar een foto van een muzikant. Het is een iconisch portret van een icoon.

Alle groten der aarde hebben voor de lens van Corbijn gestaan en in de zalen van het Gemeentemuseum hangen de grootheden schijnbaar nonchalant naast elkaar: Stephen Hawking, Gerhard Richter, Martin Scorsese, Jodie Foster, Pavarotti, Clint Eastwood, Frank Zappa, Marlene Dumas, Frank Sinatra, Robert de Niro.

Kenmerkend voor het werk van Corbijn is de lichtinval en de grove textuur. Er hangen mooie, rauwe en bijzondere portretten en veel foto's zijn zo indringend dat ik er eindeloos naar kan blijven kijken. Het beeld is sterk en krachtig maar toont soms ook de kwetsbaarheid van de geportretteerde. Waar ik erg aan moet wennen is de enscenering. Bij diverse foto's vraag ik mij af: 'Waarom zou hij dat zo gedaan hebben?' Ernstige gezichten in combinatie met een masker of een gekke hoed. Een onverwachte pose of een bizar gewaad. Of helemaal geen kleding. In de loop van de tentoonstelling begin ik er de humor van in te zien. Je moet het leven en jezelf nu eenmaal niet te serieus nemen. Maar dit is uiteraard mijn persoonlijke interpretatie.

Er worden bij de tentoonstelling in het Gemeentemuseum ook beelden getoond uit de prachtige documentaire 'Anton Corbijn Inside Out' van Klaartje Quirijns uit 2012. Corbijn komt op mij over als een ingetogen man met een onverwachts pakkend gevoel voor humor. Serieus en gedreven maar wel met een knipoog. En dat zie je ook terug in zijn werk, misschien projecteert hij middels zijn werk wie hij is.

Dit jaar wordt Anton Corbijn zestig en zit hij veertig jaar in het vak. Hoewel, 'het vak' dekt niet echt de lading, hij heeft zijn werkterrein al lang geleden verbreed. Corbijn is niet alleen fotograaf, maar ook grafisch ontwerper en het creatieve brein achter albumcovers, muziekclips, logo's en podiumdecors. Hij maakte reclamecampagnes voor Dior en G-Star maar ook fotografeerde hij Ethiopische kindjes voor de Kinderpostzegels van 2013. Inmiddels is fotografie een beetje naar de achtergrond geschoven en is hij voornamelijk regisseur. De films 'Control', 'The American' met George Clooney en 'A Most Wanted Man' naar het boek van John Le Carré komen van zijn hand en dit jaar komt de film 'Life' uit, over de vriendschap tussen acteur James Dean en fotograaf Dennis Stock.

In het Fotomuseum naast het Haags Gemeentemuseum is de tentoonstelling 1,2,3,4. (zoals de drummer, die telt en met zijn drumsticks aangeeft wanneer de band begint). Hier is beeldmateriaal te zien uit de tijd dat hij voornamelijk voor rockbands en muziekbladen fotografeerde. Uiteraard werk van U2, waar hij al vele jaren intensief mee samenwerkt en die hij het zeer herkenbare cultimago gaf. Maar ook foto's van Nirvana, R.E.M. en The Rolling Stones. 

James Hetfield, de zanger van Metallica over Corbijn: ‘He can make anyone look cool.’ En Nick Cave, die optrad bij de opening van de tentoonstelling in het Gemeentemuseum zei: 'Corbijn makes us appear to have personality.' 

Kortom, de tentoonstelling van deze 'coole personality' is zeer de moeite waard, a must see.

Beide tentoonstellingen zijn te zien t/m 21 juni. 

http://www.gemeentemuseum.nl/tentoonstellingen/anton-corbijn

Daan Roosegaarde

Hij zat al meerdere malen aan tafel bij De Wereld Draait Door, werd geïnterviewd door Ivo Niehe, zat in Zomergasten en geeft lezingen all over the world. Kortom, het was een groot voorrecht mij te mogen verdiepen in de persoon Daan Roosegaarde (1979) en zijn werk.

Het enthousiasme, de ideeën en de vindingrijkheid van deze man zijn enorm aanstekelijk. Hij heeft niet alleen opdrachtgevers van over de hele wereld maar hij heeft ook al diverse belangrijke (internationale) awards in de wacht gesleept. Er is dus niet alleen belangstelling voor zijn werk maar ook erkenning en respect. Daan Roosegaarde is kunstenaar en innovator. Ondernemer en pionier. Hij past in geen enkel hokje, sterker nog, hij verbindt ze juist met elkaar. Technologie en natuur met design, ideeën en milieu met high tech ontwerpen.

Daan staat aan het hoofd van twee studio's, 1 in Nederland en 1 in Shanghai. Hier stuurt hij zijn teams aan van topdesigners en ingenieurs. Hij noemt zijn werkplek ook wel zijn droomfabriek. Het grote verschil tussen zijn dromen en die van anderen is dat zijn dromen de wereld mooier en beter maken én dat hij ze waarmaakt.

Zijn meest recente project is Waterlicht. Door de toepassing van geavanceerde LED technologie werd in de uiterwaarden van de IJssel bij de gemeente Westervoort het zeeniveau nagebootst met blauwe laserstralen. Deze uiterwaarden liggen ruim beneden NAP (normaal Amsterdams peil ofwel het gemiddelde zeeniveau) dus bezoekers werden 'overspoeld' door een blauw schijnsel. Een virtuele overstroming, niet door water maar door licht. Een indrukwekkend kunstwerk dat bij mij twee totaal verschillende reacties oproept. Bewondering: het is overweldigend mooi en doet denken aan het Noorderlicht. Bewustwording: het besef hoe kwetsbaar Nederland is en hoe afhankelijk wij zijn van dijken, kanalen, stuwen en gemalen. En dat was het doel, die bewustwording. Het project werd gerealiseerd in opdracht van Waterschap Rijn en IJssel en was te zien van 26 februari t/m 1 maart. Er wordt nog gesproken over een vervolg van Waterlicht op andere locaties.

En uit de vele andere bijzondere projecten van zijn hand sprak de volgende mij ook enorm aan vanwege het recyclen van, jawel, smog. In een park in Beijing plaatste studio Roosegaarde een soort grote stofzuiger, uiteraard mooi vormgegeven, die de smog opzuigt en vervolgens omzet in schone lucht. Van het afval, de zwarte fijnstof die overblijft na het zuiveren van de lucht, maakt hij sieraden. Want: 'Afval bestaat niet in de nieuwe wereld,' zegt Daan. 'Wat afval is voor de een, is grondstof voor de ander. Net als in de natuur.' Daan is tevens bedenker van de Smart Highway, een snelweg waarvan de belijning overdag oplaadt en in het donker licht geeft. Ook kijkt hij bijvoorbeeld naar de toepasbaarheid van het lichtgevende stofje van plankton. Want oplossingen vinden die al bestaan maar anders toegepast kunnen worden is een van zijn grote dromen.

Daan Roosegaarde studeerde aan de Academie voor de Kunst en Industrie in Enschede en aan het Berlage Instituut in Rotterdam. Hij werd door Kunstweek uitgeroepen tot Talent van het jaar 2015 en staat in de top 5 van de 100 meest invloedrijke green leaders van Nederland. Zijn werk was al te zien in onder meer Tate Modern Londen, National Museum Tokyo, Victoria & Albert Museum en in Amsterdam in het Stedelijk Museum en het Rijksmuseum.

En dit terwijl hij op de middelbare school niet wist wat hij wilde worden.

Daan Roosegaarde dus. Stay tuned.

Mark Rothko en New Horizons

Twee musea op 1 dag bezoeken doe ik eigenlijk liever niet, kunst heeft bij mij tijd nodig om te resoneren. Maar ik maak een uitzondering voor het werk van Mark Rothko in het Haags Gemeentemuseum en New Horizons van Bruno van den Elshout in Panorama Mesdag.

Mark Rothko (1903-1970) ) werd geboren in Rusland en emigreerde met zijn ouders op zijn tiende naar Amerika. Toen zijn studie aan Yale niet lukte besloot hij al gauw dat hij kunstenaar wilde worden. Vanaf de jaren vijftig tot hij zichzelf van het leven beroofde in 1970, schilderde hij voornamelijk de kleurvlakken die hem wereldberoemd maakten. Er zijn vlakken in alle kleuren van de regenboog maar ook in grijstinten en zware zwarten.

Er staat een lange rij verwachtingsvolle bezoekers voor het Gemeentemuseum, ik hoor verschillende nationaliteiten. Deze drukte maakt dat ik nog nieuwsgieriger word naar de aantrekkingskracht van deze kunstenaar. Ik ken het werk van Rothko, maar heb nooit een overzichtstentoonstelling gezien met enkel zijn werk. Waarom is Rothko zo populair? Volgens een Amerikaan, die samen met zijn dochter naast mij van schilderij naar schilderij loopt, is dat vooral vanwege de indringende kleuren. Rothko was daar ook erg mee bezig, met het effect van zijn kleurgebruik op mensen. De dochter van eind twintig vertelt mij met stralende ogen dat haar bezoek aan de Rothko Chapel in Houston (Texas, waar ze vandaan komen) haar een bijna spirituele ervaring bezorgde. Eveneens iets wat Rothko maar al te graag wilde veroorzaken. 'En de afmeting,' voegt de vader toe. Veel van de schilderijen zijn behoorlijk groot. 'Makes you want to jump right in,' zegt hij tamelijk serieus.

Door de enorme drukte in het museum beleef ik niet het 1 op 1 gevoel wat Rothko nastreefde. Dat is jammer, het lijkt mij een geweldige ervaring om in een lege museumzaal tegenover een Rothko te staan. Toch is de tentoonstelling een aanrader, het werk heeft een intensiteit die je gezien moet hebben. Gevoeld moet hebben. Beleefd moet hebben.

Door naar Panorama Mesdag voor de tentoonstelling New Horizons. Kunstenaar Bruno van den Elshout (1979) fotografeerde een jaar lang ieder uur (!) de horizon van de Noordzee vanaf het dak van een hotel in Kijkduin. Een briljant gegeven en na de drukte in het Gemeentemuseum kom ik hier, turend naar de horizon, helemaal tot rust. Pas later begrijp ik dat Rust en Ruimte het thema was van de kunstenaar toen hij begon met dit project. 

Er zijn vlakken in alle kleuren van de regenboog maar ook in grijstinten en zware zwarten. Ah! Net als bij Rothko, maar met een ander effect. Niet indringend maar rustgevend. Soms is de horizon een vlijmscherpe lijn tussen de gelijkwaardige verdeling van de elementen lucht en zee. Op andere momenten is alles rood. Of paars. Op een foto is de zee blauw en de lucht grijs. Op de foto ernaast die 1 uur later is genomen is het andersom, de zee grijs en de lucht blauw. (zie afbeelding hier onder) 

De horizon 8.785 maal gefotografeerd en niet 1 maal hetzelfde. Het is intrigerend en de beste tip die ik kan geven: 'Ga kijken en zet al je zintuigen open!'

De tentoonstelling New Horizons is verlengd t/m 8 maart en de kunstenaar is regelmatig aanwezig. Er zijn ook lezingen en andere activiteiten. De tentoonstelling van Mark Rothko is te zien tot 1 maart.

DWDD Pop Up Museum

Ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van De Wereld Draait Door is aan 10 vaste gasten van het programma gevraagd om uit de depots van 10 bekende Nederlandse musea een expositie samen te stellen. Een spontaan idee dat zorgvuldig werd uitgewerkt en heeft geresulteerd in een unieke expositie.

In feite is iedere tentoonstelling natuurlijk een pop up, want altijd van tijdelijke aard en samenstelling, maar deze insteek is wel heel origineel. Verborgen en soms vergeten kunst 'popt' gedurende vier maanden 'up' in het gastvrije Allard Pierson Museum . N o o i t loop je van stillevens uit het Drents Museum zomaar naar mode items uit het Centraal Museum Utrecht. Of van religieuze kunst uit Museum Catharijneconvent naar foto's uit het Nederlands Fotomuseum. N o o i t. Maar nu dus wel, in het DWDD Pop Up Museum.

Maar liefst 95% van de totale Nederlandse Kunstcollectie ligt in depots. Stel je dit toch eens voor; alleen al in Nederland liggen miljoenen kunstschatten achter slot en grendel. En de 5% die niet verborgen ligt in een afgelegen donker depot is verspreid over een paar honderd musea. De gemiddelde Nederlander bezoekt 1 museum per jaar, een museumkaarthouder bezoekt gemiddeld 5 musea per jaar. Ik heb inmiddels zo'n 150 Nederlandse musea bezocht maar ik betwijfel of het mij zal lukken om zelfs maar die 5% te zien.

Dan biedt een initiatief als dit natuurlijk uitkomst. Al blijft het in dit geval beperkt tot de persoonlijke, weliswaar interessante keuzes van de volgende gastconservatoren: Jasper Krabbé, kunstenaar, zoon van én inspirator van het DWDD Pop Up Museum, bezocht het Stedelijk Museum Amsterdam. Modejournaliste en hoofdredactrice van Harper's Bazaar Cécile Narinx ging naar Centraal Museum Utrecht. Herman Pleij, emeritus hoogleraar historische Nederlandse letterkunde aan de UvA was in Museum Catharijneconvent. Actrice Halina Reijn was te gast in Museum de Fundatie te Zwolle. Cabaretier en acteur Marc-Marie Huijbrechts was in Eindhoven bij het Van Abbemuseum. Nico Dijkshoorn, dichter en schrijver, bezocht het Drents Museum. Pieter van Vollenhoven ging samen met vogelkenner en -beschermer Nico de Haan naar het depot van het Rijksmuseum. Schrijver Joost Zwagerman was in het Haags Gemeentemuseum. Fidan Ekiz, journaliste en documentairemaakster was in Rotterdam bij het Nederlands Fotomuseum en Jan Mulder ging naar het Groninger Museum.

Wat zal het lastig zijn geweest voor de gastconservatoren om een selectie te maken. En hoe komt een thema tot stand, wat wil je het publiek vertellen of laten zien? Is dat een proces dat zich ontwikkelt in het depot of is dat van tevoren bedacht? Al deze vragen 'poppen' bij mij 'up', ook tijdens het zien van de tentoonstelling. Iedere zaal weerspiegelt de persoonlijke keuzes, afwegingen en thema's van een BN'er, zowel qua kunstobjecten als de gekozen opstelling en inrichting van de zaal. Het resultaat is intrigerend en iedere bezoeker zal iets anders zien of aanspreken, zoals dat gaat met kunst.

NRC maakte een speciale uitgave bij het DWDD Pop Up Museum die verkrijgbaar is in het Allard Pierson Museum. Het is een bijzonder samenwerkingsverband geworden tussen musea, media, overheid en financiers. Ik hoop dat dit een trendsettende ontwikkeling is.

DWDD Pop Up Museum is te zien t/m 25 mei.

 

Frans Molenaar; Hollandse Meester

Het plotselinge overlijden van de 74-jarige Frans Molenaar is all over the news en raakt vele modeharten. Ik besluit voor mijn blog een uitstapje te maken naar de modewereld en gebruik het woord 'uitstapje' omdat ik geen modekenner ben en geen haute couture bezit. Maar Frans Molenaar... dat was een Hollandse Meester.

De herkenbare signatuur van Frans Molenaar zijn de grafische prints, strakke lijnen en contrasterende biesjes. Toch vond hij voor iedere collectie weer een andere invalshoek op dit thema door het gebruik van nieuwe stoffen, een andere snit of een nuance in de print of het kleurgebruik. Dat vind ik knap. Maar wat ik misschien nog wel meer bewonder was zijn veelzijdigheid. Gelukkig maakte hij niet alleen haute couture voor stijlvolle dames met een goed gevulde portemonnee. Talloze ontwerpen kwamen van zijn hand, je kunt het zo gek niet bedenken. Brillen, vazen, gordijnen, een fiets, een Ford Ka (de Couture, limited edition), vloerkleden, stoelen, een rollator, een verflijn en nog veel meer. De man was een onuitputtelijke bron van creativiteit en had een sterk zakelijk commercieel inzicht. Hij ontwierp bedrijfskleding voor o.a. Fokker, het leger en KLM en de confectielijn voor C&A was een grote droom van hem, op die manier kon hij een nog breder publiek bereiken. Het bestaan van deze man kan vrijwel niemand zijn ontgaan.

In de Volkskrant lees ik de volgende uitspraak van Frans Molenaar: 'Eenvoud en tijdloosheid. De kunst van het weglaten, dat is mijn uitgangspunt en mijn visie.' Het doet mij denken aan een uitspraak die ik vorige week tegenkwam in het Mondriaanhuis: 'Ik wil de waarheid zo dicht mogelijk benaderen en daarom alles abstraheren tot ik kom tot het fundament der dingen.' Dat er een inspirerende wisselwerking is tussen kunst en mode lijkt ook hier absoluut het geval te zijn.

Benieuwd naar zijn achtergrond vind ik het volgende: Frans groeide op in Zandvoort en ging na de kleermakersvakschool op zijn 18e naar Parijs. Zijn vader regelde een stage, zijn moeder gaf hem een naaimachine die ze bij elkaar had gespaard met Albert Heijn zegels. Met een flinke portie zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen deed hij bij een aantal gerenommeerde Parijse modehuizen ervaring op voordat hij in 1967 zijn eerste salon opende in Amsterdam. Hij werkte hard en schopte het ver. Zijn 45-jarig jubileum als couturier in 2005 was voor het Centraal Museum Utrecht aanleiding voor een grote overzichtstentoonstelling van zijn werk. In hetzelfde jaar ontwierp hij zijn 80e collectie, vierde hij zijn 65e verjaardag, ontwierp hij 10 jaar glaswerk en bestond de Frans Molenaar Prijs, een coutureprijs voor jonge Nederlandse ontwerpers, 10 jaar. Chapeau.

Frans Molenaar wilde niets liever dan zijn 100e collectie ontwerpen, tot ieders spijt haalde hij deze kroon op zijn werk niet. Het Haags Gemeentemuseum zal komend najaar tijdens de tentoonstelling 'Ode aan de Nederlandse Mode' gepaste aandacht besteden aan het oeuvre van Frans Molenaar. Een absolute aanrader voor liefhebbers van deze Hollandse Meester.

Mondriaanwerk rechtenvrij

Op 1 februari 1944 overleed Piet Mondriaan in New York. Volgens de Nederlandse wet vervalt per 1 januari 2015 het copyright op zijn werk, 70 jaar na het overlijden van de kunstenaar. Dit nieuwsfeit intrigeert mij. Het Gemeentemuseum in Den Haag heeft de grootste collectie Mondriaans ter wereld. Desondanks besluit ik het Mondriaanhuis te bezoeken omdat ik denk dat dit nieuws vooral heel interessant is voor een klein museum als dit.

Het huis waar de wereldberoemde kunstenaar in 1872 werd geboren staat in Amersfoort. Piet woonde er tot zijn achtste. Het museum maakt gebruik van langdurige bruiklenen en heeft opvallend genoeg geen enkel werk van Mondriaan in eigendom. Simpelweg te duur voor een kleine organisatie als dit. Voor het idee: het Haags Gemeentemuseum kocht de Victory Boogie Woogie in 1998 voor maar liefst 82 miljoen gulden, dat heeft niet iedereen zomaar beschikbaar.

Dat de rechten komen te vervallen biedt het Mondriaanhuis enorm veel mogelijkheden, vertelt museummedewerkster Marjory Degen enthousiast. Niet alleen voor de merchandise in de museumwinkel maar het geeft vooral het tentoonstellingsbeleid een enorme boost. "We kunnen nu bijvoorbeeld rond een reproductie, kopie of misschien zelfs een 3D print van een van zijn kunstwerken een expositie bouwen. Voorheen mocht dit niet. Nou ja, het mocht wel maar het was niet te betalen." De erven van Mondriaan's nalatenschap worden vertegenwoordigd door de Mondrian Trust. Deze Amerikaanse organisatie stuurt fikse rekeningen en uitgebreide eisenpakketten voor het gebruik en het publiceren van afbeeldingen van de kunstwerken. 

Wie zijn die erven dan, vraag ik mij af. Had Mondriaan kinderen? Nee, geen kinderen ontdek ik in de 'Schatkamer' van het Mondriaanhuis, hij is ook nooit getrouwd. 'Zijn kunstenaarschap vond hij belangrijker dan het onderhouden van een gezin', lees ik. Maar waarom is er dan een Amerikaans Mondrian Trust? Ook daar vind ik een antwoord op. Mondriaan heeft zijn bezittingen en het beeldrecht op zijn oeuvre nagelaten aan een Amerikaan; zijn goede vriend en kunstenaar Harry Holtzman. Het zijn dus de erven van deze Holtzman, zelf overleden in 1987, die vertegenwoordigd worden door de Mondrian Trust. Bijzonder, evenals het bijkomende feit dat volgens de Amerikaanse wet het copyright op werk dat gemaakt is na 1923 pas vervalt 95 jaar nadat het voor het eerst is gepubliceerd. Aan welke wet moeten de Nederlandse musea, uitgevers en media zich dan houden? Die strijd lijkt voorlopig nog niet gestreden.

En de merchandise? "Mondriaan mag nu op een theedoek" schrijft Trouw. Maar alles bestaat al. Een paar maanden na het overlijden van Mondriaan liggen in de New Yorkse modewinkels al jurken met het zo bekende motief: zwarte lijnen op een witte achtergrond met een enkel gekleurd blok in de basiskleuren rood, geel en blauw. En nadat Yves Saint Laurent in 1965 een serie Mondriaan jurken ontwerpt is er geen houden meer aan. Tot op de dag van vandaag verkopen producten met de wereldberoemde motieven geïnspireerd op het werk van Mondriaan als een trein. En daar zit het hem in, "geïnspireerd op" is het sleutelwoord voor alle bestaande commerciële producten. Daar zal nu ongetwijfeld verandering in komen.

Ik leer veel vandaag over deze wereldberoemde kunstenaar. Het Mondriaanhuis blijf ik zeker volgen, ik ben reuze benieuwd naar hun toekomstplannen. 

Mijn bezoek rond ik af met de aanschaf van een Museumkaart. 'Blijf ontdekken' staat er op de bijbehorende brochure en dat ben ik zeker van plan. Dit was nog maar het begin, mijn blogavontuur is definitief begonnen.